Η εκδήλωση αυτή αποτελεί κομμάτι της προσπάθειας μας
να μοιραστούμε τις παιδαγωγικές μας
αναζητήσεις και να δημιουργούμε κοινούς
τόπους πάνω στο ζήτημα της εκπαίδευσης.
Φιλοξενήσαμε την παιδαγωγική ομάδα
του ''Μικρού Δέντρου'' και παρακολουθήσουμε
το ντοκιμαντερ ''Η Συνέλευση των ποντικών''
που προβλήθηκε στη Θεσσαλονίκη στα
πλαίσια του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ του ''Μικρού Δέντρου''.
Για μας είναι
σημαντικό οι δομές που προσπαθούν να κάνουν πράξη την ιδέα της ελευθεριακής παιδαγωγικής να αναπτύσσουν αλληλέγγυους δεσμούς και να συνεργάζονται, ώστε να μπορέσει η προσπάθεια μας να
αντέξει στο χρόνο και να προτάσσουμε
δυναμικά τις ιδέες μας, δημιουργώντας
ρήγματα στην υπάρχουσα κατάσταση της
εκπαίδευσης.
Διαβάζοντας με
αναστοχαστική διάθεση την μπροσούρα
που συνοδεύει το ντοκιμαντέρ και έχοντας
διανύσει στα Μπισκούνια μια σχολική
χρονιά που η παιδική συνέλευση ήταν το
βασικό εργαλείο αυτοδιαχείρησης της
πρωινής κοινότητας, μας δημιουργήθηκαν
σκέψεις και ερωτήματα. Η πρώτη ερώτηση είναι γιατί θελήσαμε να υπάρχει παιδική συνελευση
στο σχολειο; Την απάντηση την βρήκαμε
στην επιθυμία μας να συμβιώνουμε με τα
παιδιά ισότημα. Έτσι χρειαζόταν να
υπάρξει ένας τόπος όπου όλες μαζί θα
μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας και θα
αποφασίζουμε για τα θέματα που αφορούν
το σχολείο μας.
Ένα ακόμη βασικό ερώτημα
που θέσαμε στις εαυτές μας είναι τι
χαρακτηριστικά επιλέξαμε να έχει
η παιδική συνέλευση των μπισκουνίων
και γιατί. Διαπυστώσαμε πως
τα χαρακτηριστικά της παιδικής συνέλευσης διαμορφώθηκαν
από τις παιδαγωγικές μας αρχές αλλά και
από τα βιώματα της συμμετοχής μας σε ενήλικες
συνελεύσεις. 'Ετσι
δημιουργήθηκαν οι καταφάσεις και οι
αρνήσεις μας για το πώς θέλουμε να
δομήσουμε την παιδική συνέλευση.
Ξεκινήσαμε με αρχικούς σκοπούς τα παιδιά
να έχουν λόγο και να αποφασίζουν τα ίδια
για τη ζωή στο σχολείο τους, συζητώντας
ισότημα και ακούγοντας το ένα το άλλο.
Επιλέξαμε η συμμετοχή στη συνελευση να
μην είναι υποχρεωτική, σε συμφωνία με
όποια άλλη δραστηριότητα συμβαίνει στο
σχολείο. Για όσες και όσους συμμετείχαν
και θέλαν να μιλήσουν φροντίζαμε ο
χρόνος να μοιράζεται ισόποσα.Η γνώμη
του κάθε παιδιού είχε σημασια και άξιζε
προσοχής, παιδιά και συνοδές συμμετείχαμε
ισότημα στη συζήτηση, στη λήψη αλλά και
στην υλοποίηση των αποφάσεων που αφορούσαν τη ζωή μας στο σχολείο. Βάζοντας
αυτά τα χαρακτηριστική αποφύγαμε την
δημιουργία εξουσιαστικών σχέσεων μέσα
στην ομάδα και κερδίσαμε το σεβασμό και το ενδιαφέρον της
ομάδας απέναντι στην διαδικασία της
συνέλευσης . Ο τρόπος λήψης των αποφάσεων
που προωθήσαμε ήταν η ομοφωνία χωρίς
να αποκλείουμε την πλειοψηφια όταν τα
παιδιά το ζητούσαν-ελάχιστες περιπτώσεις.
Θέλαμε τα παιδιά να μπορούν να εκφράζουν
τις διαφωνίες τους, να ακούν και να
συναισθάνονται τις διαφορετικές ανάγκες
όλων των παιδιών- μελών της κοινότητας. Παρατηρήσαμε ότι τα παιδιά σταδιακά οικιοποιήθηκαν το εργαλείο της ομοφωνίας, σκέφτονται
λύσεις και συνέθεταν τις επιθυμίες
τους για να μπορέσουμε να πάρουμε μια
απόφαση και να νιώθουμε όλες και όλοι
καλά με αυτήν.
